De laatste loodjes

Na een weekje vakantie was het wel weer even wennen om het werk te hervatten. De kinderen waren blij en enthousiast om mij te zien dus dat doet je wel weer goed. Rahama, een meisje van twee en een half jaar is inmiddels met haar adoptieouders naar Amerika vertrokken. Het gezin heeft vijf kinderen, drie eigen kinderen van 9, 5 en 18 mnd. en twee adoptie kinderen van 7 jaar. Een blind meisje uit Peru en een jongentje uit Guatemala, Rahama, is spastisch en heeft epileptische aanvallen ze kan niet zelfstandig zitten en kan (nog) niet praten, ze heeft een lief karakter en is meestal blij. Er zijn zeven nieuwe kinderen in het kindertehuis komen wonen. Een baby van elf dagen en negen maand, een peuter en vier schoolgaande kinderen. Voor de vier oudere kinderen moet er nog een school worden geregeld tot die tijd draaien ze mee in de kindergarden. Een echtpaar uit Malta is inmiddels aangekomen om hun adoptiekinderen te halen, een jongetje van 13 mnd. en een meisje van 11 mnd. November 2012 waren ze ook naar Addis toegekomen maar toen was er iets mis met de papieren en konden ze de kinderen niet adopteren. Vervolgens moesten ze nog eens vier maand wachten om ze daadwerkelijk te kunnen halen. Dit was een zware en moeilijke tijd voor de ouders. Na bijna twee weken was alles rond en konden ze met hun vieren richting Malta. Het gezin verbleef deze tijd in het gastenverblijf van het kindertehuis. Hierdoor heb je veel contact met ze en ze vinden het plezierig om te horen dat je ook voor hun kinderen hebt gezorgd, af en toe best wel emotioneel.
Er is ook weer een nieuwe vrijwilligster bij ons komen wonen, een dame van 80 jaar uit Frankrijk. Ze is geboren in Addis (Franse ouders) en heeft hier tot haar zesde jaar gewoond, ze woont drie maand in het gastgezin en hierna gaat ze niet terug naar Frankrijk maar wil ze in Addis blijven. ’s Morgens gaan we samen met een privétaxi naar het kindertehuis waar zij ook werkt (alleen de ochtend), een baby op schoot en de fles en wat aandacht geven. Dat vind ze helemaal geweldig. We hebben veel lol met haar, af en toe wil ze ons trakteren en gaan we voor een “bakkie” naar Kaldi coffee.
In het weekend nog wat inkopen gedaan en de laatste souvenirs gekocht. Antje werd bijna van haar halsketting beroofd maar gelukkig kon ze de dief een mep verkopen zodat dit voor hem mislukte, maar ze stond wel even vreemd te kijken want dat verwacht je niet. Met Projects Abroud nog een tocht mee gelopen om aandacht te vragen en stil te staan bij autistische kinderen. Er zijn in Ethiopië slechts twee tehuizen voor deze kinderen. Het eerste huis is opgericht door een moeder die een programma zag of las over autistische kinderen toen besefte ze dat één van haar drie kinderen ook autistisch was en heeft ze dit tehuis in Addis opgericht.
Inmiddels ook weer een nieuwe vrijwilligster bij Projects Abroad, een jonge meid van 19 jaar uit Zweden geboren in Ethiopië. Van haar familie weet ze alleen dat haar moeder kort na de geboorte is overleden en dat ze door een Zweedse mevrouw de eerste 3 mnd. is verzorgd en daarna door een Zweeds echtpaar is geadopteerd, ze heeft een adoptie broer ook uit Ethiopië. Het is voor haar de tweede keer dat ze in haar geboorteland is, de eerste keer een paar jaar geleden vond ze heel heftig en de eerste paar dagen alleen maar gehuild, want ze zag de kinderen die op straat leefden en besefte dat zij ook één van hen had kunnen zijn en dat ze geluk heeft gehad en een goed plek heeft gekregen met allerlei mogelijkheden.
Nog een bezoekje gebracht bij Friezen om útens, een collega van mij liet mij weten dat haar schoonzus coördinator is van een revalidatiecentrum in Addis. Via via het adres en telefoonnummer achterhaald en een afspraak gemaakt het leek ons leuk om Friezen te bezoeken in Addis en nieuwsgierig naar het revalidatiecentrum. We werden gastvrij ontvangen met koffie en heerlijke speculaasjes uit Nederland. Het revalidatie centrum is een tehuis voor gehandicapte kinderen, een “tijdelijk” thuis waar gehandicapte kinderen d.m.v. medische behandelingen hun gezondheid, mobiliteit en aanzien hopen te kunnen verbeteren om daarna zonder belemmeringen hun plaats in de maatschappij in te nemen. Er is plek voor 40 kinderen in de leeftijd van 4 tot 12 jaar. Na de koffie een rondleiding door de gebouwen, zowel in en om de gebouwen keurig onderhouden alles is schoon en netjes. Er is een behandelkamer voor de fysiotherapeut en een gipskamer er worden namelijk veel kinderen behandeld met een klompvoet. Grote bewondering en respect want hier word veel en goed werk verzet met duidelijk een goed beleid en bovendien er is orde en netheid. Na de lunch weer richting ons gastgezin en nog steeds onder de indruk van het tehuis. Zo kan het dus ook.
De op één na de laatste werkweek in het kindertehuis is erg gezellig, want de schoolgaande kinderen hebben deze week testen en zijn dus een groot gedeelte van de dag thuis. Als ze klaar zijn met de studie hebben ze alle tijd om spelletjes te doen en te puzzelen etc. Ik kan straks geen “mens erger je niet” meer zien, maar als je weet wat een plezier je hen ermee doet dan heb ik het er graag voor over. De kinderen kennen je inmiddels goed en zijn erg aanhankelijk en voelen zich steeds meer op hun gemak. Deze week alleen in de ochtend pauze wat aandacht aan de jongste (2-6 jaar) kinderen kunnen geven en als ik dan met de baby’s buiten ben dan is en blijft mijn zonnebril wel favoriet want dat is stoer zo’n grote bril op je neus!
Drie baby’s en een jongetje van vijf jaar hebben afgelopen week met hun adoptieouders uit Spanje het kindertehuis verlaten. Daar word ik zo blij van dat deze kinderen een kans krijgen op een waarschijnlijk beter leven. En toch hebben de kinderen het naar hun zin in het tehuis het is één grote familie. Je zou ze zo graag wat privacy gunnen want dat valt niet mee met twaalf kinderen of meer op één kamer en een klein kastje met wat persoonlijke dingen maar ze weten niet beter.
Ons laatste weekend samen en we hebben weer wat uitjes gepland. Zaterdagmorgen ben ik met Lynn en Oliver naar het jongens tehuis van moeder Theresa geweest. Een collega van Lynn had ons uitgenodigd hij heeft daar zelf ook een paar jaar gewoond en gewerkt. We worden gastvrij ontvangen, als de poort open gaat komen er een aantal jongens op ons af die ons hartelijk begroeten en je vervolgens niet weer loslaten. De jongens zijn lichamelijk en of geestelijk gehandicapt, ze kunnen hier vanaf hun tiende terecht tot die tijd wonen ze thuis. Op dit moment zij er 78 bewoners. De buitenruimte en de gebouwen zien er netjes en onderhouden uit van binnen is het sober, grote slaapkamers met zo'n 20 bedden geen persoonlijke dingen of speelgoed. Er zijn vier priesters die hebben de leiding en wonen ook in het gebouw en er is personeel voor o.a. de was en het eten. Door de week komt er iemand om de jongens (die ertoe in staat zijn)te vermaken met liedjes zingen en of voorlezen. Tijdens onze rondleiding worden we nog steeds vergezeld door een aantal jongens ze zijn spontaan en blij met ons bezoekje. Aan het eind van ons bezoekje wordt ons koffie aangeboden en tijd voor een praatje met de priesters, ze krijgen geen steun van de overheid en zijn afhankelijk van donaties. Voordat we het tehuis verlaten word erdoor één van de jongens met het down syndroom gedanst en moeten wij meeklappen erg aandoenlijk. Als we de poort uit lopen heb ik de tranen in m’n ogen. Hierna gaan we naar een ouderentehuis en wederom een gastvrije ontvangst, de mensen vinden het fijn dat je langskomt en interesse toont in hun verhaal. Er wonen 30 oudjes permanent en voor nog eens 50 mensen is er dagopvang en krijgen ze koffie en een lunch aangeboden. De slaapzaal is een ruimte zonder ramen schuur of hok is een beter woord en ik weet zeker als het regent dat het daar niet droog blijft. Er staan zo’n 20 stapelbedden met oude matrassen en vodden als dekens en een plastic tas met kleding hangt aan het bed (that’s it) geen privacy. De gezamenlijke ruimte is ook triest er is weinig daglicht en er staan houten banken in rijen en geen tafels. Ze krijgen geen steun van de overheid en ze moeten zichzelf bedruipen maar het is altijd beter dan op straat te leven. Wel is er ruimte om buiten te zitten, de oudjes groeten en zwaaien als we weer weggaan. Wederom buiten de poort kunnen Lynn en ik het niet droog houden en moet ik denken aan mem die in een mooi appartement woont en die gelukkig van haar oude dag kan genieten met alle zorg die word geboden. Vanaf 16.00 uur worden we bij Durk en Diny verwacht (de Friezen van het revalidatiecentrum) om daar Durk zijn 65 ste verjaardag te vieren. Ze wonen in Addis op een compound waar 24 huizen staan en waar meerdere collega’s wonen, je moet je melden anders kom je het terrein niet op. Het is ruim opgezet, veel bomen en gras en de huizen zijn niet afgebakend met grote muren of golfplaten dit is een heel ander gezicht. Er zijn ongeveer 60 gasten en we kunnen heerlijk in de tuin vertoeven (onweersbui is gelukkig overgewaaid). De catering is goed voor elkaar en we worden verwend met heerlijke hapjes en drankjes en even later gaat het vlees op de barbecue, het voelt als thuis. Na de barbecue wordt Durk toegezongen door ons allemaal, de taart wordt aangesneden en is er nog een koffieceremonie. Ondertussen met heel wat mensen kunnen kletsen en ideeën opgedaan voor onze reis. Op een gegeven moment was er nog een groepje van 10 mensen dus nog tijd voor een afzakkertje en toen zei Diny sik mar even een stikje tsiis snye? (stukje kaas snijden) Ik kan je vertellen dat na drie maanden zo’n stukje kaas uit Friesland wel heel lekker smaakt, dankjewel Diny! Al met al een top avond.
Zondag werden we uitgenodigd door Projects Abroud om naar een verlovingsfeest te komen. Tim uit Engeland ging zich verloven met Selam uit Ethiopië. We hadden Tim al eerder ontmoet tijdens een barbecue op de school waar hij les geeft. Drie jaar terug was hij via Projects Abroud voor 6 maand naar Ethiopië gekomen om Engelse les te geven, toen nog student maar inmiddels afgestudeerd en in die tijd heeft hij haar al leren kennen. In januari is hij terug gekomen en heeft hij haar ten huwelijk gevraagd, ze blijven in Ethiopië wonen. Ze hebben inmiddels een nieuw huis gekocht en daar was gister ook het feest. Haar moeder had dit feest georganiseerd en ons uitgenodigd zodat er voor Tim ook nog wat “eigen blanke” mensen waren omdat er niemand van zijn familie bij was. De bruiloft is op 24 november en dan komt zijn familie wel over. We waren met 7 vrijwilligers en twee medewerkers van Projects Abroud. Wij waren er om 13.00 uur en om 15.00 uur kwam het verlovingspaar aanzetten inmiddels al wel heerlijk gegeten dit was bereid door familie en vrienden. Je voelt je een beetje opgelaten want wij moesten het buffet openen terwijl je het stel eigenlijk niet eens kent. Nadat het jonge stel was gearriveerd werden ze door iedereen verwelkomt en werden de ringen omgeschoven daarna toosten en de taart aan snijden en natuurlijk Ethiopische muziek en dans. Het was een geslaagde middag en bijzonder om er bij te zijn.
De laatste werkweek begint niet goed want ik heb twee dagen de griep, gelukkig nu en hopelijk niet volgende week. De reis is gepland en de binnenlandse vluchten geboekt. Gerrit arriveert op 27 april en we gaan maandagavond richting het noorden. We vliegen naar Bahir Dar en blijven daar twee nachten en kunnen naar de Blue Nijl (groot meer) vervolgens naar Gonder en hier gaan we drie dagen wandelen en overnachten in de Simien mountains. Zaterdagmorgen vliegen we naar Lalibela (rotskerken) om daar het Pasen te vieren, het is een enorm feest en de mensen komen van ver en overnachten in tenten. Het is de bedoeling om hier tot woensdag te blijven en dan weer terug vliegen naar Addis om vervolgens in de nacht van donderdag op vrijdag weer naar Nederland te vertrekken.
Nadat ik weer hersteld was van de griep nog één dag gewerkt en donderdag van het ingezamelde geld allerlei spullen voor de kinderen gekocht o.a. zeep, lotion, tandpasta, ondergoed ballen, gekleurd karton, tekenpapier, zonnebrillen, dvd’s, puntenslijpers, gum, schriften, passers. Dit gaan we zaterdagmiddag overhandigen want dan is Gerrit gearriveerd en die brengt ook nog wat spullen mee o.a. de strikslips die zijn in Addis niet te koop, en de ballpoints en ballonnen van De Kraamvogel.
Afgelopen vrijdag afscheid genomen op Antje haar werk, we waren uitgenodigd voor een koffie ceremonie. Ze heeft haar speech in het Amhaars gehouden dit werd zeer gewaardeerd door haar collega’s. Ze stonden versteld hoe snel ze de taal had opgepakt (ik was erbij als trotse moeder) en ze hopen stiekem dat ze weer terug komt en als dank kreeg ze een toespraak met veel waardering en een mooie ketting met oorhangers.
Zaterdag 27 april om 3.30 naar het vliegveld om Gerrit te halen, na een half uurtje wachten was hij er dan eindelijk fantastisch om elkaar na drie maanden weer in de armen te sluiten. Nog een paar uurtjes kunnen slapen en daarna de kliniek bezocht waar Antje heeft gewerkt. We willen Gerrit natuurlijk zoveel mogelijk laten zien waar wij al die tijd hebben gewoond en gewerkt enz. ’s Middags naar het kindertehuis en de spullen in tasjes gedaan voor de schooljeugd zodat iedereen individueel een tasje krijgt. De schoolkinderen zitten ons op te wachten in de grote hal en bij binnenkomst word ik toegezongen met een religieus danklied, ik moest wel even slikken en had tranen in m’n ogen. De tasjes en het snoep werd uitgedeeld en ze waren erg blij en verrast met de spullen met name de dvd’s. Speciale dank aan De Kraamvogel die ballpoints en ballonnen ter beschikking hadden gesteld en natuurlijk alle donateurs ook hartelijk bedankt namens het personeel en de kinderen van Kidane Miheret. De peuters/kleuters kregen ieder een zonnebril, baseballpet, snoep en verder nog knutsel en tekenmateriaal en ballen. Strikslips, speelgoed, zeep en boekjes ging naar de baby afdeling. Tot slot hadden we hier een koffieceremonie en daarna afscheid genomen van alle kinderen en het personeel. Ik heb er een mooie tijd gehad, leuke en soms intensieve contacten met de oudere kinderen en het dollen en spelen met de jongsten en het verzorgen en knuffelen van de baby’s. ’s Avonds een afscheidsdiner bij ons gastgezin en als dank hadden we voor hun mooie foto’s van de kinderen gemaakt en in laten lijsten en wij kregen ieder twee mooie Ethiopische sjaals. Ook een emotioneel afscheid want we waren één grote familie en in die drie maanden lief en leed met elkaar gedeeld. Vanaf maandag gaan we op reis en hopen 10 mei weer naar Nederland te reizen. Een lieve groet uit Addis. Oh ja, het is 25 graden.