Ik ben er weer!

Ik ben er weer!
Na een verblijf van drie en een halve maand ben ik weer terug in Nederland en dat voelt heel erg goed. Niks geen cultuur shock, het is gewoon fijn om weer thuis te zijn. Ik heb samen met mijn dochter een geweldige tijd gehad in Ethiopië. Heftige, verdrietige, schokkende maar ook heel veel mooie momenten beleefd, ondervonden en meegemaakt. Het was een hele ervaring en belevenis om in een ontwikkelingsland te mogen werken en te wonen bij een Ethiopisch gastgezin. Ik heb met plezier in het kindertehuis gewerkt en had een warm en intensief contact met de kinderen. Het contact met het personeel ging moeizaam i.v.m. de taal barrière maar met gebarentaal kom je een heel eind. En dan niet vergeten de leuke uitjes met de andere vrijwilligers van Projects Abroad en natuurlijk de reizen naar het Zuiden en naar het Noorden (verslag hieronder geschreven door Gerrit). Het was heftig om afscheid te nemen van het gezin maar ook van mijn dochter. Een paar maand heel intensief met elkaar opgetrokken, lief en leed met elkaar gedeeld, dat schept een band. Veel bewondering en respect voor haar en mede dank zij haar heb ik een ongelofelijke tijd gehad.
Verder wil ik jullie bedanken voor de mails en reacties die ik heb gekregen. Want je voelt je niet altijd happy en soms was het moeilijk en dan is een reactie uit Nederland wel heel erg fijn.

Twee weken vakantie in Ethiopië.
Hierbij de ervaringen van mij, Gerrit, over de laatste twee weken in Ethiopië samen met Maaike en Antje.
Ik moet er wel eerst even bij vertellen dat Afrika niet op mijn verlanglijstje staat van de vakantielanden maar ik wil wel graag zien waar Maaike en Antje gewoond en gewerkt hebben. Daarna zouden we samen nog door het Noorden trekken en mooie plekken bezoeken.
Op vrijdag 27 april om 04.00 zag ik na 3 maanden de meiden dan eindelijk weer op het vliegveld van Addis Abeba. Het was een warm weerzien na 3 maanden alleen geweest te zijn. Samen eerst even een drankje drinken op het vliegveld en daarna met de taxi naar het hotel en Antje afzetten bij haar gastgezin. En hier begon ook gelijk voor mij het Ethiopische afdingen. De taxichauffeur wilde eerst 350 Bir hebben maar we konden uiteindelijk ook mee voor 100 Bir (€ 4,=). Welkom in Afrika . Gelukkig hadden de meiden daar meer ervaring in en wisten zij wat een normale prijs is.
Half tien samen met Antje ontbijten in het hotel en toen kwam voor mij de volgende uitdaging. “Met het busje” naar het werk van Antje. Je gaat dan naar een bepaalde plaats waar het stikt van de blauwe busjes die allemaal bepaalde gebieden noemen van Addis waar ze heen gaan. Je moet niet in een leeg busje stappen, want dan betaal je teveel maar je wilt ook samen in hetzelfde busje. Na wat heen en weer geloop was er een busje waarin nog enkele plekken vrij waren. Toen gingen we dus met nog 9 anderen in een busje waar in Nederland niet meer dan 8 personen in zouden gaan naar de privé kliniek waar Antje haar laatste weken gewerkt had. Het was even wennen maar voor € 0,40 kom je dan met 3 personen ook weer een heel eind de stad in. De kliniek zag er voor Ethiopische begrippen heel netjes uit. Ik hoop niet dat ik er ooit kom te liggen maar dat is een heel ander verhaal. Oh ja, dan nog even die verkeersregels in Ethiopië. Volgens een politie man die ik later sprak zijn er verkeersregels maar ik heb ze niet waargenomen. Verkeerslichten zijn er maar daar zitten geen lampen in dus regelt het verkeer zich zelf. Soms zit een kruising helemaal vast maar normaal gesproken gaat de sterkste en diegene met het meest lef voor. Je kunt dus beter ook niet voor in het busje zitten, want anders zit je steeds mee te remmen .
Hierna naar het weeshuis van Maaike waar we de cadeautjes van de inzamelactie zouden geven aan de kinderen. Dat was voor ons wel een emotioneel moment. Een groep van ongeveer 45 kinderen die voor je gaan zingen om je te bedanken. Ja, dan hou ik het ook niet meer droog. De kinderen waren er allemaal heel erg blij mee en dan die blije gezichtjes. Heel mooi. Daarna nog even koffie drinken in de babyzaal. Ja, daar zat ik dan met zo’n mooi “kroeskoppie” op schoot. Vast een mooi gezicht.
-s’ Avonds met alle vrijwilligers gegeten in het gasthuis. Voortreffelijk en heel smaakvol. Daarna de koffie ceremonie, cadeautjes over en weer gegeven, toen was het middernacht en wilden we wel even slapen.
Zondag stond in het teken van de 7 km lange Coca Cola run waar Antje als enige in een geel Ethiopië shirt aan meedeed tussen allemaal witte Coca-cola shirtjes. Zo was ze tenminste voor ons zichtbaar tussen al die 7000 andere lopers. Wel een pittige loop zo op 2400 meter hoogte maar zij doet het toch maar weer. Om 19.00 uur waren we met alle andere vrijwilligers uitgenodigd op een Ethiopisch dansfeest met eten (Injera). Wat dansen ze daar heftig. Soms lijkt het wel of ze hun schouders en borsten losgooien, maar zeker mooi om mee te maken en heerlijk gegeten.
Maandag stond in het teken van de ATM (geldautomaat). Daar zijn er in Addis niet zoveel van dus dat is een flinke reis elke keer en als ze dan geen van allen doen dan heb je geen geld. In het hotel werkte het creditcardapparaat ook niet dus hebben we een kopy van onze paspoorten laten maken en konden we weg met de belofte dat we terug zouden komen om onze rekening van 3600 Bir (ong $ 200,=) te betalen. Ze geloofden ons op onze eerlijk gezichten. Vervolgens naar het vliegveld voor de binnenlandse vlucht naar Bahir Dar met een propeller vliegtuig. Na een klein uurtje stonden we weer op de grond en werden we opgehaald door het busje van het hotel. Bahir Dar is de plaats met de Tjuk Tjuks. Prachtig gezicht en je kunt met z’n drieën achterin. Ook lekker warm. Het hotel had een 30 meter bad dus dat was lekker zwemmen. We werden wel gelijk besprongen door een “regelaar” die voor ons allerlei toertjes wilde regelen maar daar trapte de meiden niet in, want dat regelen ze zelf. Dus wij de volgende dag de straat op en het eerste busje werd aan de kant gezet en de onderhandelingen voor een reis naar de watervallen van de Blauwe Nijl begonnen. Ik heb de andere kant opgekeken en tot 10 geteld want ik zou die regelaar hebben genomen maar nu waren we voor de helft van het geld klaar en dat is weer het voordeel van het handelen. Vervolgens begon voor mij de film “Dit is Afrika”. Echt zoals je het op tv ziet met die hutjes met daken van gras en allemaal lopende mensen op straat die allerlei zaken verslepen. Heel indrukwekkend. Een mooie wandeling bij de watervallen van de Blauwe Nijl die vroeger 450 meter breed waren en nog op het bankbiljet van 1 Birr staan. Ik dacht de op een na grootste in Afrika totdat de stuwdam werd gebouwd en nu is hij nog 2 meter breed. Omstreeks 13.00 uur waren we terug en toen lekker Westers langs het zwembad in de zon en zwemmen.
De volgende ochtend zouden we opgehaald worden voor de busreis (6uur) naar Gondar. Blijkt dat weer zo’n blauw busje te zijn met 13 anderen. Dat was dus proppen en de bagage op het dak. Maar de prijs was dan ook maar € 3,= pp Onderweg 3 maal politiecontrole om te kijken of we er niet met nog meer inzaten dan toegestaan. Ik zat nu al met mijn benen opgevouwen, maar toch krijgen ze het regelmatig voor elkaar dat er meer inzitten. In Gondar getracht weer geld te pinnen voor de reis maar de automaat deed het voor de afwisseling weer eens niet dus dan maar na de wandelreis. Met de Jeep het Natuurreservaat in. Eerst een weg zien te banen door de veemarkt en toen naar 3300 meter hoogte in het Simien gebergte waar onze wandeling zou beginnen.
Maaike en Antje hadden een driedaagse wandeling voor ons geregeld met vervoer van bagage. De bagage ging op ezels en die hadden twee begeleiders. We hadden een gids mee voor de route en uitleg over de omgeving, dieren en planten. Verder gingen er een kok en een assistent mee en nog een scout met geweer voor de beveiliging. Dus totaal een kudde ezels en 6 man personeel voor ons drieën. En dat is dus normaal voor een dergelijke reis. Deze reis was helemaal top. Prachtige wandeling op “het dak van Afrika” tussen de 3200 meter en de 3900 meter met 21 bergen om ons heen die hoger zijn dan 4000 meter. Slapen in tentjes, eten aan tafel met stoelen, een ober in wit gekleed en ontvangst met koffie en popcorn. Het eten was ook zeer smaakvol maar je moest wel snel eten want de temperatuur ging wel snel zakken in de avond. De laatste nacht sliepen we op 3600 meter en toen was het -3 C. Op 3900 m nog een zonsondergang met de Baboons (apen) achter ons. Verder nog een vos, herten, roofvogels en veel kleurrijke vogels gezien. Een wandeling om niet te vergeten.
Op zaterdag met het vliegtuig van Gondar naar Lalibela. Een vlucht van 25 min maar met het busje had je er weer een halve dag over gedaan. Hier hadden de meiden weer een Guesthouse geregeld bij een zus van een kennis uit Addis. Was weer goed. Ontvangst met koffie en lekkere hapjes. Hierna de geit bekeken die die avond geslacht zou worden. Wij werden uitgenodigd om bij het slachten aanwezig te zijn en wij mochten daarna ook mee eten van de geit. Ineens waren we allemaal Vegetarisch. Dus maar vriendelijk geweigerd. Hier gaat het wel zo wie rijk is koopt de grootste geit en onze huisbaas had een grote geit dus wilde hij graag met zijn geit op de foto. Wat was hij trots. Hierna naar de zaterdagmarkt en omdat het daar Pasen was, was het erg druk op de markt. Oftewel helemaal zwart van de mensen die van alles verkochten. Van kippen tot koeien en van tupperware bakjes tot gordijn stof. Leuk om mee te maken. Toch maar weer even de geldautomaat proberen. Ja, hij werkte! We hadden dus weer geld. Hierna naar het restaurant/hotel Mountain Vieuw. Wow, wat een uitzicht over de bergen.
Zondag uitgeslapen en genoten van een heerlijk ontbijtje. Toen we eindelijk in beweging kwamen om naar de kerken te gaan kijken hadden ze lunchpauze van 12-14 uur. Nou ja, dan gaan wij ook maar weer lunchen. Om 14.00 uur begon het te regenen en hebben we maar een fles wijn met zijn allen op de kamer leeg gemaakt. Heerlijk wijntje uit Ethiopië. Toch maar eens gaan zoeken in Amsterdam waar hij op de Markt te koop zou zijn? Later zijn we in een hotel gaan eten daar waren de kamers net zo duur als in ons guesthouse. Moest nog wel eerst door de meiden onderhandeld worden maar toen hadden we ook een prijs met ontbijt en vrij vervoer naar het Vliegveld op de laatste dag.
Op maandagmorgen dus ruilen van slaapplek en hierna werden we om 09.30 opgehaald door de gids die een dag met ons op stap zou gaan om de 10 kerken te laten zien. Omstreeks 1200 n. Chr. zijn die uit de rotsen gehouwen o.a. in opdracht van Koning Lalibela. Sommigen hadden een bouwtijd van 25 jaar en daar werkten ongeveer 45.000 man en vrouw aan mee. Alle kerken waren van boven af uit de berg gehakt. 1 kerk was vanaf de zijkant uitgehouwen. Zeer indrukwekkend en in elke kerk zat een Priester voor de “bewaking”. Gewoon iets dat je gezien moet hebben als je in Ethiopië bent. Om 15.00 uur konden we geen kerk meer zien en zijn we teruggegaan naar ons nieuwe onderkomen. Na het diner hebben Maaike en ik ons nog gewaagd aan de Ethiopische dans met een live bandje. Ze kregen toch een ieder op de dansvloer.
Op dinsdag zouden we de laatste en oudste kerk van Lalibela gaan bekijken. Wij moesten er echter wel 700 m. voor omhoog. Eerst dachten we het zonder gids te kunnen maar toen een jongen zich ongevraagd aandiende als gids en ons langs paadjes leidde die wij zelf niet gevonden zouden hebben toch maar van zijn diensten gebruik gemaakt. Afspraak was 100 Bir maar toen wij hoorden dat hij van het platteland kwam en zelf zijn studie had bekostigd middels schoenen wassen en poetsen op straat, hem maar 200 Bir gegeven. Ik ga er vanuit dat het verhaal klopte, maar later hoorden we weer een dergelijk verhaal van een andere jongen wat wel sterk overeen kwam .Het was een pittige tocht en boven kwamen we via een nauwe doorgang bij de kerk. De priester moest speciaal voor ons naar boven komen met de sleutel omdat wij de enige toeristen waren die dag. Maar toch ook weer de moeite waard en ook zeker het uitzicht over Lalibela. Die avond naar het meest Futuristische restaurant geweest dat ik ooit gezien heb. Allerlei plateaus waarvandaan je de zonsondergang kon bekijken. Ook weer heel indrukwekkend.
Woensdagmorgen om 10.00 uur werden we weer naar het vliegveld gebracht voor de reis naar Addis. Met het vliegtuig was het maar 45 min maar met het busje zo het twee dagen duren. In Addis stond er weer een kennis van de meiden klaar om ons naar het hotel te brengen. Eerst maar even proberen of de geldautomaat zou werken en ja hoor. Wij hadden weer geld. Eerst maar de rekening van het hotel betaalt. Ze herkende ons ook nog . Gelijk naar de kamer en het eerste wat mij opviel was dat we weer heet water uit de douche hadden. In de bergen was natuurlijk geen douche en in die andere noordelijke plaatsen hadden we geen water of een pis straaltje.
Donderdag cadeautjes kopen en lekker met een ander vrijwilligerstel uit Engeland uit eten in het restaurant met de naam: “Amsterdam” Heerlijk gegeten. Geen Nederlands eten maar toch gewoon lekker.
En toen weer terug naar Nederland. Op vrijdagavond mag ik van Maaike stamppot zuurkool maken. En pasta wil ze de eerste weken niet meer zien want dat was bijna elke middag naar haar werk de lunch. En zo zal zij zeker nog meer dingen hebben waar ze weer zo naar verlangt.
Voor mij waren het twee mooie weken en heb ik een goede indruk van Ethiopië kunnen krijgen maar nu wil ik toch wel graag weer in Europa op vakantie en hoef ik de eerste tijd niet meer naar Afrika. Zo ga je je eigen land toch wel weer meer waarderen.